Lux Aeterna

Dubbelkorigheid ontstond aan het eind van de 16de eeuw in de San Marco basiliek van Venetië, een basiliek met vijf grote koepels. Componisten gingen de akoestische mogelijkheden van dit gebouw aftasten. Zo werden koor- en instrumentgroepen gescheiden opgesteld op verschillende plaatsen in de kathedraal om zo een maximale resonantie te verkrijgen.

Ook het Lux Aeterna van Tas maakt gebruik van deze ruimtewerking. De schriftuur leidt tot een soort stereofonie avant la lettre. Na de prevelende inzet zetten de bassen van Chorus I in met een openingsadagio; een pedaalnoot drukt de duisternis van de dood uit, het requiem aeternam. 

De verwerking van deze twee gedachten, het licht van het leven dat uitmondt in de duisternis van de dood die op zijn beurt de geboorte van het lux aeterna of het eeuwige licht inhoudt, geven een beeld van de rijke harmonische fantasie van de componist en zijn polystilistische vaardigheid. Wrange samenklanken, ontleend aan de lydische modus, die bol van spanning staan worden gecombineerd met de koloristische kracht van neo-impressionistisch klinkende passages van Chorus II.  Zo worden hoop en tederheid voortreffelijk uitgedrukt.

De repetitieve verwerking van het ‘lux et lux perpetua’ zorgt voor een vreugdige kleurenlust waarna Chorus I het gregoriaanse lux aeterna aanheft. Het requiem aeternam van de traditionele katholieke requiemmis wordt contrapuntisch uitgewerkt. Polytonale samenklanken leiden naar een dynamisch hoogtepunt. 

Het slot van het werk krijgt een teergevoelige stemming. De verzen To die, to sleep, uit ‘Hamlet’ van W. Shakespeare, worden subtiel verwerkt en scheppen een arcadische, paradijselijke sfeer.