Sonata for Cello and Piano

De hoekdelen steunen op sacrale en profane karaktereigenschappen. De componist wil aantonen dat deze eigenschappen niet tegengesteld, maar eerder complementair zijn. Het eerste deel (Sacred and Profane) schept een sacrale orde in de profane chaos. De koraalachtige zinnen van de piano worden afgewisseld met een lyrische of meer dynamische cellolijn. Het is een constant proces van variatie dat ingedeeld is in episodische structuren. 

Het tweede deel, ‘lamentation’, is een innige klaagzang  bedoeld als postume hommage aan een vroegere studiemakker; een beloftevol en talentvol cellist die, voor zijn carrière echt kon beginnen, overleed aan aids. 

Een kort arpeggio van de piano symboliseert de duidelijke roep bij het oversteken van de drempel. De cello reciteert een pathetische smeekbede die onvervulde verwachtingen uitdrukt. Na de smeekbede wordt de arpeggio van de piano herleid tot een ostinaatachtig motief terwijl de cello op een uiterst ingetogen en bijna stagnerende manier op zichzelf voortbouwt. Deze lamentatie met zijn algehele soberheid aan middelen behoort ongetwijfeld tot de meest sombere pagina’s die de componist ooit schreef.

Het derde deel ‘Profane and sacred’ wordt gekenmerkt door zijn briljante, energieke aard met soms brutale en wrange wrijvingen. De thematische ontwikkeling leidt naar dartele passages met dansante sfeer. In het middengedeelte duikt een dankbare verbazing op door een geanimeerd en met aanstekelijk optimisme geschreven pizzicato-deel. Het wat nijdiger wordend pizzicato vormt tenslotte een naadloze overgang naar de sacrale of statige eigenschappen uit het eerste deel, waarbij koraalachtige zinnen in verschillende permutaties terugkeren. Met meer energie en enthousiasme wordt het dansante thema gerecapituleerd die met intense passie, emotie en opwinding voor een  laatste maal de profane chaos illustreert.