Somewhere in October 2021 Chiel Meijering and Gijs van Dijk decided to compose a piece  together, For Henk van Twillert's sax orchestra "Vento do Norte". With the idea of the Lennon/McCartney or Jagger/Richards or Gilbert and George kind of feel; two know more than one, you complement each other. They decided to go really far in their collaboration. It shouldn't be like alternating a piece from one of them with a piece from the other.

For starters, they each made four riffs and bounced them from one mailbox to another, editing and completing each other's riffs. This went back and forth a few times, until there was quite a bit of material to work with. Then they each composed somewhat longer fragments, and that too went back and forth, until the piece gradually took on clear contours.
Even the final instrumentation bounced a couple of times between the two composers, constantly changing and supplementing each other’s work. Both putting their stamp on the work time and again. And thus the piece has become the work of two composers, from the first bar to the last note.   

The title was chosen for various reasons, but mainly because the piece traveled back and forth between van Dijk and Meijering so often.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ergens in oktober 2021 besloten Chiel Meijering en Gijs van Dijk om samen een stuk te componeren, Voor Henk van Twillerts saxofoonorkest "Vento do Norte". Met het idee van het gevoel van Lennon/McCartney of Jagger/Richards of Gilbert en George; twee weten meer dan één, je vult elkaar aan. Ze besloten heel ver te gaan in hun samenwerking. Het zou niet hetzelfde moeten zijn als het afwisselen van een stuk van de ene met een stuk van de andere.

Om te beginnen maakten ze elk vier riffs die werden gebouncet van de ene mailbox naar de andere, waarbij ze elkaars riffs bewerkten en completeerden. Dit ging een paar keer heen en weer, totdat er behoorlijk wat materiaal was om mee te werken. Daarna componeerden ze elk wat langere fragmenten, en ook dat ging heen en weer, tot het stuk gaandeweg duidelijke contouren kreeg.            

Zelfs de laatste instrumentatie werd nog een paar keer gebouncet tussen de twee componisten, waarbij ze elkaars werk voortdurend veranderden en aanvulden. Beiden drukken keer op keer hun stempel op het werk. En zo is het stuk het werk geworden van twee componisten, van de eerste maat tot de laatste noot. 

De titel is om verschillende redenen gekozen, maar vooral omdat het stuk zo vaak heen en weer reisde tussen Van Dijk en Meijering.